Al weer jaren achtereen organiseert de hardlopersvriendengroep de Duintrappers aan het Wassenaarse Slag de nieuwjaarsduik. Op verzoek van de Duintrappers schreef fractievoorzitter en gepassioneerd nieuwjaarsduiker Antoon Claassen onderstaande bijdrage voor De Wassenaarse Krant. Mag ik u een warme worst voorhouden?
Ze zijn volwassen, mijn kinderen. Een pak van m’n hart – natuurlijk, ik heb enorm van hen genoten als baby, als kind, zelfs als puber. Er was echter één maar. Vooral op zonnige zomerse dagen als zij naar zee of erger naar het zwembad wilden. Waarom? Pa was de klos en mocht mee om een oogje in het zeil te houden. Zij met enkele vet-coole zwemdiploma’s op zak, ik die altijd weer hoopte niet te verdrinken in het zilte nat. Nat waarvan ik toch al weinig gediend was: altijd te koud. Toch moest ik van mezelf met enige regelmaat van de kant het water in – oogje in het zeil van dichtbij.
Vandaag de dag ben ik verlost van m’n vroegere zomerse dagen en de nachtmerries die erbij hoorden. Maar er is iets vreselijks voor in de plaats gekomen, waarvoor ik met een verwijtende blik wijs naar ons aller Duintrappers. Die ‘oudere jongere Wassenaarders’ die elke zaterdagochtend manmoedig van huis gaan in de vurige hoop zonder hun buikje terug te keren. IJdele hoop. Hebben zij misschien daarom twaalf, dertien jaar geleden hun illustere zeeduik in het leven geroepen? Lokken zij daarom jong en oud op Nieuwjaarsochtend mee – hup van het warme bed de vochtige Noordzee in? Brrr.
‘Dom, dom dom’
Het treurige is dat ik gevallen ben voor hun verleidelijke aanbod en over een kleine week schielijk mijn huis uitsluip, hoofdschuddend nagekeken door mijn vrouw die me echt wel door heeft. In mijn hoofd klinkt venijnig haar glimlachende ‘dom, dom, dom’. Naarmate ik de Wassenaarse Slag nader schiet rechts van mij auto na auto voorbij en zijn de fietsers voor en achter me vrolijker dan normaal. Ik heb er zin in.
In de altijd trouwe auto van verhuizer Van Ede kleed ik me om. Ik begroet de ouwe rotten, onder wie de burgemeester, en ieder jaar zie ik meer nieuwelingen, net zoals ik voorheen zijn zij gevallen voor de verleidelijkheden. Zwemmen? Ik kan het nog steeds niet.Maar duiken kan ik als de beste.
U bent te laat
Net zoals Bert V. Toen ik afgelopen jaar op het strand aankwam, was het er onrustig. Heb jij . . .? Hé, ik mis de gerenommeerde zeeduiker. Hij heeft zich toch niet verslapen? Bert blijkt precies drie minuten over tijd. Maar de Duintrappers zijn niet voor een gat te vangen: ze laten het startdoek hangen, desnoods tot oudjaar. En terwijl wij ons kouwelijk uit het water omhoog trekken, zoekt hij het op en hij weet het zeker: “Je bent nooit te laat.”
Gelouterd innen we ons honorarium
Een schot en weg zijn we. Na gekeken door familie en vrienden die vertwijfeld achterblijven op het kille zand. Wij spoelen het oude jaar van onze huid en keren gelouterd terug om ons honorarium te innen – de beerenburger glijdt soepel naar beneden. Kuchend wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar.
Nieuwjaarsduik
Dinsdag 1 januari 2013 ’s middags precies om twaalf uur als het geknal verstomd en het nachtelijke vuur gedoofd zijn, klinkt op het Wassenaarse Slag het schot en duiken we met z’n allen naar de warme worst om met het nieuwe jaar boven te komen: 2013 bestaat echt! Even later slaan we voldaan ons honorarium achterover – samen met u.
Antoon Claassen